Al-Fatah - jest największą świecką polityczno-wojskową organizacją palestyńską, wchodzącą w skład Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Została założona w 1959 roku w Kuwejcie. W przeważającej części prezentuje poglądy lewicowe.

Arabska nazwa organizacji Harakat al-Tahrir al-Watani al-Filastinijj, dosłownie tłumaczona na język polski brzmi: Palestyński Ruch Wyzwolenia Narodowego. Skrót "Fatah" jest odwrotnym akronimem pełnej nazwy organizacji i przypomina słowo "Fath", oznaczające "podbój" (po pierwszych arabski-muzułmański podbojach). Samo słowo "al-Fatah" jest tłumaczone jako "Zwycięstwo".

Poglądy:

Ruch od samego początku zdecydowanie opowiadał się za ideologią narodowowyzwoleńczą Palestyńczyków. Celem działalności było prowadzenie walki zbrojnej z Izraelem, aż do wyzwolenia całej Palestyny.

Konstytucja al-Fatah wyraźnie domaga się zniszczenia Izraela. Pomimo zawartych porozumień i licznych nacisków, te zapisy w Konstytucji nie zostały zmienione i są nadal oficjalnie obowiązującymi.
    Konstytucja mówi miedzy innymi, że głównym celem organizacji jest:

    Artykuł 12: "Doprowadzenie do wyzwolenia Palestyny i wykorzenienie
                        syjonistycznej obecności gospodarczej, politycznej, militarnej i
                        kulturalnej."

Konstytucja wskazuje także na metody działania, które obejmują:

    Artykuł 17: "Zbrojne narodowe powstanie jest nieuniknioną metodą
                        prowadzącą do wyzwolenia Palestyny."

    Artykuł 19: "Walka zbrojna jest strategią, a nie taktyka. Zbrojne powstanie
                        palestyńskiego arabskiego narodu jest decydującym czynnikiem w
                        walce o wyzwolenie i zniszczenie syjonistycznego istnienia. Walka
                        nie zostanie zakończona dopóki syjonistyczne państwo nie zostanie
                        zniszczone i Palestyna całkowicie wyzwolona."

Obecnie Fatah oficjalnie twierdzi, że celem jest utworzenie niepodległego państwa Palestyna.

Historia:

1). Al-Fatah został założony 10 października 1959 roku przez Jasera Arafata,
        K. al-Wazira i S. Khalafa w Kuwejcie. W organizacji skupili się radykalni
        uchodźcy palestyńscy, którzy rozpoczęli szkolenia wojskowe w bazach, które
        były tworzone w obozach palestyńskich uchodźców w Jordanii, Syrii i Libanie.
        Od samego początku Fatah otrzymywał dużą pomoc finansową i wojskową od
        Syrii. W listopadzie 1959 roku rozpoczęto wydawanie podziemnego
        czasopisma Fatahu - "Filastinuna".
            W 1963 roku Fatah przyjął wojskową strukturę organizacyjną, wzorując
        system szkoleń na jednostkach komandosów. Członków organizacji
        przygotowywano do akcji terrorystycznych na terytorium Izraela.

2). Początkowo akcje Fatahu były wymierzone w obiekty wojskowe i
        strategiczne Izraela, jednak z czasem zaczęto atakować także ludność cywilną
        (podłożenia min, zamachy bombowe, porwania itp.).
           W grudniu 1964 roku Fatah przeprowadził pierwszą akcję zbrojną.
        Wysadzono wówczas izraelską stację pomp, zakłócając w ten sposób
        działanie nowo budowanego systemu wodnego Izraela.
                - 3 stycznia 1965 r. - nieudana próba wysadzenia urządzeń izraelskiego
                                                        systemu wodnego Izraela. Atak nie powiódł się,
                                                        gdyż napastników powstrzymali izraelscy
                                                        żołnierze.
                - 5 lipca 1965 r. - wysadzenie torów kolejowych do Jerozolimy, w pobliżu
                                                        Kfar Battir.
                - 16 maja 1966 r. - podłożona mina lądowa zabija 2 osoby w Galilei.
                - 13 lipca 1966 r. - podłożona mina lądowa wysadza ciężarówkę przy
                                                        Almagor, zabijając 3 osoby.

3). Po Wojnie Sześciodniowej 1967 roku al-Fatah wykorzystał osłabienie Jordanii
        i stworzył w zachodniej części kraju własne państwo w państwie. Fatah stał
        się dominującą siłą w palestyńskiej polityce.
            Z terytorium Jordanii prowadzono nieustanny ostrzał moździerzowy
        terytorium Izraela. Grupy dywersyjne przeprowadzały akcje w Judei i Samarii.
        Organizowano podziemne struktury al-Fatahu na terytoriach okupowanych,
        przeprowadzając strajki i protesty. W odpowiedzi, izraelska armia
        przeprowadziła dużą operację niszcząc struktury Fatahu w Judei i Samarii.
        Zginęło około 200 członków ruchu, a 1.100 aresztowano. Osłabiło to
        możliwości operacyjne i zablokowało kanały przemytnicze broni z Jordanii.
        Fatah skoncentrował się na rozwoju struktur organizacji w Strefie Gazy.

4). W lutym 1968 roku al-Fatah zawarł porozumienie z Organizacją Wyzwolenia
        Palestyny i i wszedł w jej skład jako zbrojne ramię organizacji. Al-Fatah był
        największą organizacją w OWP, dlatego miał dominującą pozycję.
            Organizacja Wyzwolenia Palestyny powołała Armię Wyzwolenia Palestyny
        (15 tys. żołnierzy, pod dowództwem Jasira Arafata) i Palestyński Fundusz
        Narodowy dla finansowania działalności (wpływy z opodatkowania 3-6%
        rocznego dochodu każdego pracującego Palestyńczyka oraz pomoc finansowa
        krajów arabskich).

5). 21 marca 1968 roku izraelska armia przeprowadziła atak na bazę Fatahu w
        jordańskiej wiosce Karameh. Doszło do regularnej bitwy, w której zginęło
        28 izraelskich żołnierzy, 170 Palestyńczyków i 100 Jordańczyków.
            To właśnie po tej bitwie wzrosła rola ruchu al-Fatah i samej osoby Jasera
        Arafata, który stał na czele al-Fatah. Mówiono o nim "zwycięzca spod
        Karameh". Palestyńskie media gloryfikowały Arafata.

6). Pod koniec 1968 roku al-Fatah rozpoczął rozbudowę infrastruktury nowych
        baz na południowo-zachodnich stokach Góry Hermon, w południowym Libanie -
        w regionie później nazwanym "Fatahland". Był to umocniony region, z
        zaopatrzeniowymi wioskami i liniami komunikacyjnymi położonymi w trudno
        dostępnym górzystym terenie. Ulokowano tutaj ośrodki szkoleniowe oraz bazy
        wypadowe dla grup dywersyjnych atakujących terytorium Izraela.

7). W lutym 1969 roku przewodniczącym Komitetu Wykonawczego OWP został
        Jaser Arafat (przywódca al-Fatah). Koordynował on ataki wymierzone w
        państwo Izrael.

8). We wrześniu 1970 roku doszło do walk al-Fatahu z wojskami rządkowymi
        w Jordanii. W ich wyniku Jordania usunęła siłą ze swojego terytorium
        wszystkie bazy Fatahu, które przeniesiono do południowego Libanu.
            Bazy Fatahu w Libanie przekształcono w obozy szkoleniowe dla
        międzynarodowego terroryzmu (Czerwone Brygady, Frakcja Czerwonej Armii,
        Akcja Bezpośrednia i inni). Korzystano z pomocy szkoleniowej oraz z dostaw
        broni z ZSRR i innych krajów bloku wschodniego. Szkoleni tutaj terroryści
        przeprowadzali zamachy terrorystyczne w Zachodniej Europie, Azji, Afryce i na
        Bliskim Wschodzie.

9). W wyniku wojny domowej w Libanie 1975-1976, Organizacja Wyzwolenia
        Palestyny przejęła kontrolę nad południową częścią kraju oraz nad
        południowymi dzielnicami Bejrutu. Nieustannie prowadzono ataki na terytorium
        Izraela.

10). W 1982 roku izraelska armia zaatakowała Liban, niszcząc obozy Fatahu i
        wyrzucając z kraju przywódców OWP. Fatah i OWP przeniosły się wówczas do
        Tunezji.
            W listopadzie 1983 roku doszło do rozłamu w organizacji i walk pomiędzy
        zwolennikami a przeciwnikami Arafata. Ostatecznie od al-Fatah odłączyła się
        grupa przeciwników dotychczasowej polityki kierownictwa Arafata, którego
        określono jako zbyt umiarkowanego i ugodowego.

11). Gdy w grudniu 1987 roku wybuchło palestyńskie powstanie
        nieposłuszeństwa wobec Izraela (Intifada), działacze al-Fatah organizowali
        przemyt broni i szkolenie członków swojej organizacji w Samarii, Judei i Strefie
        Gazy. Coraz większą siłą okazywał się jednak Islamski Dżihad oraz Hamas,
        które były coraz większą konkurencją polityczną dla Fatahu.

12). 13 września 1993 roku Icchak Rabin i Jaser Arafat (przewodniczący OWP)
        podpisali w Waszyngtonie (USA) Deklarację Zasad (Declaration of Principles -
        Deklaracja Pokojowych Intencji), wynegocjowaną w Oslo.
            Dzięki temu porozumieniu, przywódcy al-Fatah mogli przyjechać do nowo
        tworzonej Autonomii Palestyńskiej.

Obecnie Al-Fatah pozostaje główną siłą stojącą za Organizacją Wyzwolenia Palestyny, jednakże jej polityka uległa zmianie w kierunku zaprowadzenia w Palestynie rządów zbliżonych do demokratycznych.

Zbrojne frakcje al-Fatah:

Quwwat Al-Sa'eqa - początkowo było to zbrojne ramię al-Fatah.

Czarny Wrzesień - niewielka grupa powstała w lipcu 1971 roku, po zabiciu
        jednego z liderów Fatahu, Abu 'Ali Iyyada. Skupiła ona radykalnych
        ekstremistów al-Fatah, którzy postanowili wziąć odwet na jordańskim królu
        Husseinie za masakrę Palestyńczyków w 1970 roku. Grupa zasłynęła z licznych
        porwań i morderstw.
            Do najsłynniejszych akcji należą:
                - 28 listopada 1971 r. - zabójstwo premiera Jordanii, Wasfi Tel.
                - grudzień 1971 r. - zabójstwo ambasadora Jordanii w Londynie (Wielka
                                                        Brytania), Zeid al Rifai.
                - styczeń 1972 r. - sabotaż instalacji elektrycznych w Niemczech
                                                        Zachodnich i sieciach gazowych w Danii.
                - maj 1972 r. - porwanie belgijskiego samolotu Sabena lecącego z
                                                        Wiednia do Lod (w Izraelu).
                - wrzesień 1972 r. - masakra drużyny izraelskich sportowców na
                                                        Olimpiadzie w Monachium (Niemcy).
                - marzec 1973 r. - atak na ambasadę Arabii Saudyjskiej w Chartumie
                                                        (Sudan), w której zamordowano szefa misji ONZ
                                                        w Sudanie, szefa misji USA w Sudanie oraz
                                                        belgijskiego chargé d'affaires w Sudanie.

Specjalna Grupa Operacyjna Hawari

Tanzim - radykalna frakcja wewnątrz ruchu al-Fatah, która wyodrębniła się
        wewnątrz ruchu po zawarciu porozumień pokojowych w Oslo. Podczas Intifady
        Al-Aksa członkowie Tanzim doszli do dużej popularności, dzięki dużemu
        udziałowi w walkach ulicznych z Izraelczykami. Ciekawostką jest, że do Tanzim
        należą także chrześcijańscy Arabowie. Tanzim rekrutuje także kobiety do
        samobójczych zamachów bombowych.

Brygady Męczenników Al-Aksa - jest to najbardziej wojowniczo nastawiona
        frakcja w ruchu al-Fatah, która powstała podczas Intifady Al-Aksa. Początkowo
        atakowała jedynie izraelskich żołnierzy, jednak od 2002 roku zaczęła
        atakować także cywilów. Odpowiada za liczne zamachy bombowe
        przeprowadzone w Izraelu. Organizacja przeprowadziła także zamachy z
        wykorzystaniem palestyńskich dzieci.
            Po śmierci Jasera Arafata, 11 listopada 2004 roku grupa ogłosiła, że zmienia
        nazwę na Brygadę Męczenników Jasera Arafata.

Brygady Abu Reish

Jastrzębie Fatah - jeden z najbardziej popularnych ruchów młodzieżowych
        wewnątrz al-Fatah, który powstał w 1987 roku. Grupa przeprowadziła liczne
        ataki na izraelskich żołnierzy. Podczas Intifady Al-Aksa, członkowie ruchu
        zawarli porozumienie z Hamasem i wspólnie atakowali izraelskie siły na granicy
        z Egiptem.

Force 17 - jest to elitarny oddział wojskowy al-Fatah, który zapewnia ochronę
        najwyższym władzom ruchu oraz palestyńskiemu prezydentowi. Oddział zastał
        założony w latach 70-tych przez wysokiego dowódcę Fatahu, Ali Hassan
        Salameha. W latach 90-tych oddział Force 17 oficjalnie wszedł w skład
        palestyńskich sił bezpieczeństwa. Członkowie oddziału są ściśle powiązani z
        innymi ekstremistycznymi grupami terrorystycznymi i bardzo często udzielają
        im wsparcia.

http://www.fateh.net/